EN KISA AMA EN ANLAMLI DUA

EN KISA AMA EN ANLAMLI DUA

          Bu kaçıncı Ramazandı Allah’ım hastanede geçirdiğimiz ya da
hastanede geçirdiğimiz ramazanlardan biri....
          Ertelenen ameliyatlar, problemli sonuçlar, umutlar, hayaller ve
dualar...
          İmtihan günlerinin en güzeliydi belki de o gün. Duygusallıklar,
umutlar, nedenler ve niçinlerle geçen 7,5 senenin özetiydi belki
de gün noktalanırken lutfedilen anlar...
          Kitap Fuarı varmış.
          Kitap mı? Fuar mı? Aman kaçırmayalım.
          Siz mi? Bu yoğunlukta bu yorgunlukta fuara gideceksiniz? Kitap
mı alacaksınız? Diyenlere tek cevabımız vardı:
          “Ruhumuzu dinlendireceğ iz.”
          Gerçektende öyle oldu. Günün sonunda yaşadığımız hayretvari
olay hayatımızın sonuna kadar yüzümüzde tebessüm olarak
kalacaktı. Göz yaşıyla beslenen tebessüm cinsinden...
          Gözlerimiz hep masal kitaplarındaydı . Her standa bakıyor,
soruyor hatta okumaya çalışıyorduk. Birden cici mi cici
Mustafa’yı tanıyanlar bilir onu sevinçten çıldırtacağını
düşündüğümüz bir kitap bulduk. Hemen koştuk yazarımıza
imzalattık. Tam teşekkür edecekken kitabın sayfalarını
çevirdiğini gördük. Merak içinde bakarken oğlumuzun doğum gününü
sordu Senai Bey.
          Temmuz! 17 Temmuz.
          Merakla izliyorduk. Geçen saniyeler süresince hem ne yapacağını
anlamaya çalışıyorduk hem de çocuğumuza çok güzel bir hediye
almanın heyecanıyla eşimle birbirimize gülümsüyorduk.
          17 Temmuzdu değil mi?
          Evet.
          “Aaa orayı da imzalıyor. Ne kadar güzel bir buluş” dedim
içimden. Buluştu gerçekten hiç böyle bir şey görmemiştim daha
önce.
          Ayakta beklettiğimiz hatta yolundan çevirdiğimiz yazarımızla
yazışmak için sözleştik ve hafif bir buruklukla ayrıldık.
          Hikaye göndereceğime söz verdim ve “ne yazacağım Allah’ımlı
dakikalar” başladı.
          Yorgun, bitkin ama sevinçle döndük fuardan...
          O gün fuara bir iftar davetinden gitmiştik. Annemler,
yengemler, gelinleri, torunları kardeşlerim hasılı çok
kalabalıktık. Kapıdan girer girmez çocuklar kitapları kaptılar.
Biz de Fuardan, kitaplardan fiyatlardan bahsediyorduk ki
hayretler içerisinde “Ebru Abla! Ebru Abla!” bir ses duyduk.
          Efendim Elifciğim.
          Ebru Abla burayı Yazar özellikle mi imzaladı?
          Nereyi?
          Burayı. İşte 17 temmuz yazan yeri.
          Evet. O Mustafa’nın doğum günü onun için imzaladı.
          Peki O Mustafa’nın yürüyemediğini biliyor mu?
          Herkes suspus olmuş konuşmaları dinliyordu. Benimse kalbim
çoktan atmaya başlamıştı. “Hayır” diyebildim sadece.
          Ama burada “Allahım sen ayaklarımı koru sana doğru yürüsünler
diye...” yazıyor.
          Ne?
          Elif aynı yeri defalarca okudu. Herkes tek tek sayfaya bakıyor
okuyanlar göz yaşlarını tutamıyordu.
          Evet. Senai Bey onun yürüyemediğini bilmiyordu. Biz de "NEDENYÜRÜYEMEDİĞİNİ" o gün öğrendik. "RABBİM ONUN AYAKLARINI KORUMUŞTU;ÇÜNKÜ ONA YÜRÜSÜNLER DİYE"...